vrijdag 10 augustus
hari jumaat
Het is droog dus na het ontbijt op pad, want het einde van
ons verblijf komt in zicht en er is nog genoeg te doen.
Deksy gaat met mij mee naar de SD3 (de basisschool) in Suli atas.
De klaslokalen zijn om een ruime grasvlakte gegroepeerd waar door een klasje
kinderen, in oranje-blauwe sportkleding, enthousiast wordt gesport. Ik wordt
ontvangen in het kantoor van het hoofd van de school. Nel Suitela-Matatula
wordt er bij gehaald en ik kan mijn verhaal doen over het KEEP SULI CLEAN
programma. Al het meegebrachte materiaal wordt in grote dank ontvangen.
De groene t-shirts zijn een welkome aanvulling op de vorig
jaar door Sophie en Sharon meegebrachte shirts. Zij hebben toen met de schoolkinderen
op het strand van Natsepa een pilot schoonmaak actie gedraaid. Het educatieve
lesmateriaal wat we ontvangen hadden van Ada Lilipaly-de Voogt wordt met
interesse bekeken en het hoofd van de school ziet hier gelijk mogelijkheden om
het materiaal op te nemen in het reguliere lesprogramma.
In september wordt de eerstvolgende schoonmaakactie gepland,
de kinderen gaan dan weer op pad om het strand schoon te maken en de bezoekers
van het strand voor te lichten over het doel van het project.
Ik maak nog een aantal foto’s met leerkrachten en leerlingen
en ga weer terug, meer dan dit kan ik op dit moment niet doen.
Wanneer we weer thuis zijn komt Eka Suitela langs met haar
collectie zelfgemaakte sieraden. De gebruikte schelpen heeft ze allemaal zelf
gezocht en zo behandeld dat de glans en kleur optimaal behouden blijven.
Ik stel voor om de armbanden, kettingen en oorbellen, op het
strand te fotograferen.
Via de website van KEEP SULI CLEAN zouden deze produkten te
koop aangeboden kunnen worden, via het door Ciska bedachte NONA SULI design
label.
De fotoshoot levert prachtige plaatjes op en Eka is
zichtbaar verlegen met het resultaat.
Na het bekijken van het resultaat van de fotoshoot op mijn
laptop gaat Eka naar huis en ik vraag Deksy om een rit keien te bestellen voor
de nieuwe fundering van het huis van Mike Waisapy.
Deksy kwam net terug van het strand waar hij onze haan, die
Suze een paar dagen eerder nog zo liefdevol kroepoek had staan voeren, de nek
door had gesneden. Nona had onze haan al voor de helft van zijn donkere
verenpak ontdaan, vanavond eten we biologische haan. Morgenochtend hoor ik in
iedergeval één haan minder kakelen.
Anna en ik gaan na de lunch naar het Aston om te kijken of
we geld uit de ATM kunnen pinnen. Met Jos en Hans was dat eerder niet gelukt,
maar toen was er een storing, volgens het personeel achter de bali.
De ATM pinautomaat bij het Aston is van het luxe type, airco
en muziek, allemaal leuk maar ik krijg mijn pasje niet in de daarvoor bestemde
opening. Dat komt omdat er nog een pasje van de vorige pinpatient in zit, zegt
de altijd vriendelijke man van de security.
We zijn niet voor één gat te vangen en gaan naar de lobby,
Freddie Sitanala brengt ons met zijn auto naar het benzine station langs de
Passo Terminal weg. Halverwege is de andere rijbaan nog steeds geblokkeerd door
de aardverschuiving van een paar dagen eerder, de twee palmbomen die de
berghelling zijn afgegleden staan onder een hoek van 45 graden op het gehavende
asfalt.
De ATM bij het tankstation blijkt te werken, dit was een gouden
tip van Melissa Matatula, nu we dit weten hoeven we voortaan niet meer naar
Ambon-stad, toch al niet ons favoriete uitje.
Met een stapel vers verkregen roepias gaan we terug naar het
Aston om nog wat te mailen en te internetten.
Immanuella Hallatu, de Sales & Marketing Manager, die ik
al een paar keer eerder had gesproken, komt naar ons toe en ik stel haar voor
aan Anna.
Ze spreekt vloeiend Engels en ze is openhartig over de
service van het hotel, de staf kampt met de nodige problemen, dat is ons
inmiddels ook al duidelijk geworden. Hoewel de ambitie hoog is werkt de
praktijk weerbarstiger.
De recensies op Tripadvisor liegen er dan ook niet om,
vooral de meer ervaren reiziger prikt snel door de geadverteerde drie sterren
status heen.
Behalve de unieke locatie en de behulpzame en vriendelijke
staf, is er verder weinig
positiefs te melden over dit in 2009 geopende hotel.
Immanuella is zich hier zeer van bewust en aan haar zal het
niet liggen. Ook met haar praten we over de afval problematiek en het gebrek
aan zorg om het milieu.
Op Bali met z’n jarenlange ervaring met grote stromen
toeristen is dit duidelijk anders geregeld. Ook hier is een lange adem
onontbeerlijk.
Na het avondeten met heerlijke gebakken haan, tahoe, rijst
en groenten, ga ik naar Nona Putinella-Haliwela. Zij is zeer betrokken bij de
positieve ontwikkeling van het dorp Suli.
Bij haar thuis is er toevallig een bijeenkomst van zondagschool
docenten, zij vertelt mij over de organisatietructuur met betrekking tot de
jongeren en vrouwen van de kerk. Ik was er al eerder van doordrongen dat de
kerk een schakelfunctie heeft die we moeten benutten bij het opzetten van
projecten zoals KEEP SULI CLEAN.
Ook in het dorp Ihamahu op het eiland Saparua, heeft een
initiatiefgroep uit Nederland al positieve resultaten geboekt met de inzet van
de kerk bij de bewustwording en aanpak van de afvalproblematiek.
De week voor ons vertrek was ik op uitnodiging van deze
initiatiefgroep, met Sophie en Sharon, naar Leerdam gegaan om een
voorlichtingsmiddag bij te wonen. Waarom het wiel uitvinden ?
Ik laat bij Nona de helft van de uit Nederland meegenomen
t-shirts achter, voor gebruik door de kinderen van de zondagschool, bij de
schoonmaak acties die gepland gaan worden. We moeten niet te vroeg juichen maar
de wil is er zondermeer.
Nona krijgt van mij ook het educatieve materiaal in digitale
vorm voor gebruik tijdens de zondagschool bijeenkomsten.
Via FaceBook kunnen we over ons project met elkaar blijven
communiceren.
Tevreden over deze zeer nuttig bestede dag loop ik met een
brede glimlach naar huis.
