vrijdag 3 augustus
hari jumaat
Ons terras is een prachtige plek om de dag te beginnen.
Rechts de zee, iedere blik laat weer een ander kleurig plaatje zien. Nu is het
turkoois, de overkant van de baai steekt er fel groen tegen af.
Schuin links komt de zon al uitbundig boven de huizen uit
schijnen.
Langer dan hier twee minuten alleen zitten is ons nog niet
gelukt.
Kinderen gaan naar school, lopend of met de ojek, buren
komen water uit de put voor ons halen, de visverkoopster komt langs, vrouwen
gaan de was doen en onze neef Ating komt langs met zijn kleinzoon Juaan, een
prachtig mannetje van twee jaar met een enorme bos krullen. Vandaag heeft hij
één missie; mieren doden. Vol overgave stampt hij met zijn blote voetje de
altijd aanwezige mieren plat, hij maakt daarbij geluiden waar een russische
tennister nog wat van kan leren.
En dit allemaal nog voor het ontbijt.
Na het ontbijt ga ik naar familie E. Belonje in het Aston.
Ik ben de hoek nog niet om gelopen of er stopt een ojek rijder. Hij vraagt waar
ik naar toe wil: “Aston”, hij geeft met een hoofdknik aan dat ik achterop zijn
motor kan plaatsnemen.
We rijden weg en wanneer hij zijn hoofd omdraait om te
vragen of ik uit Australie kom, dringt een scherpe alcohol lucht mijn neus
binnen. Ik knijp de billen wat tegen elkaar en hoop er het beste van.
Het gaat gelukkig niet echt hard.
Ik vertel dat ik in Suli bawah woon en van familie
Lainsamputty ben, dat klinkt hier tenslotte bekender dan Belonje.
Hij rijdt zacht slingerend de toegangsweg naar Aston op en
op het steile stuk naar de ingang van de lobby maakt hij nog een extra slinger
om doodleuk tegen mij te zeggen: “niet slingeren” .
Opgelucht stap ik af en geef hem het verschuldigde bedrag,
dit wijst hij resoluut van de hand. Ik vertel hem dat hij niet op mij hoeft te
wachten.
Het gaat al wat beter met Edgar, Zara kijkt echter nog niet
zo helder onder haar lakens uit.
Voor we gaan zwemmen zet ik nog even een update over de
situatie bij ons op facebook want gelukkig werkt het internet weer.
Yanick voelt zich prima thuis in zijn kinderbadje en Suze
springt in en uit het grote bad. Ik verplaats mij tussen die twee en zwem nu al
meer dan de afgelopen vier jaar.
Na het zwemmen ga ik met Edgar naar de lobby, want hij wil
nog even bij de reisverzekering melding maken van zijn onvrijwillig verblijf
wegens de lekkage thuis bij Ella.
We lezen ook de reacties op mijn FaceBookbericht, wat
hartverwarmend om van zoveel mensen steun te ontvangen via lieve en opbeurende
woorden. Zo ver weg en zo dichtbij. We houden het niet droog.
Even de gedachten verzetten, het is Ramadan of zoals het
hier heet, Puasa.
Daar kan je in de lobby niet omheen want de hele dag klinkt
hier bijbehorende muziek die niet in mijn i-tunes favorieten voorkomt.
We gaan spontaan een Puasa dans introduceren om de muziek
een wat dtaaglijker accent te geven, het aanwezige personeel kijkt ons niet
begrijpend aan…..
Tijd om terug te keren naar huis want we hadden een
uitnodiging voor een bruiloft ontvangen, we zitten tenslotte midden in het
dorpsleven en dat zullen we weten ook.
Jammer dat Edgar en Mariet dit niet kunnen meemaken.
De grote tent naast het huis van familie Manuputty is al
aardig gevuld met gasten, het ziet er allemaal zeer feestelijk uit.
We sluiten ons aan in de rij om het echtpaar te feliciteren.
Daarna nemen we plaats op ons blauwe plastic stoeltje en wachten op de dingen
die komen gaan.
In het huis staat het buffet opgesteld waar we ook maar weer
bij aansluiten wanneer het hier blijkbaar tijd voor is.
Halverwege de maaltijd valt het licht uit en uit het
gefluister om ons heen maken we op dat de organisatie vergeten is een aggregaat
te regelen.
Maar omdat improviseren hier tot kunst is verheven arriveert
dit hulpstuk na enige tijd.
Na de maaltijd wordt het tijd om te gaan dansen, stoelen aan
de kant en swingen maar…..
Ineens herkennen we de keybord speler van het Aston, die
wordt bijgestaan door een fors aantal zangers en zangeressen.
Hij weet ook hier een geweldige sfeer neer te zetten en de
aarde van de dansvloer wordt flink opgewoeld. Op straat voor de tent staat de dorpsjeugd nieuwsgierig
naar binnen te gluren.
Er worden dozen met blikjes en flessen Bintang naar binnen
gehaald en ik krijg ook een grote fles en wijnglas in de hand gedrukt.
Wanneer de keybord man inpakt wordt zijn plaats ingenomen
door de operator, de dj, dit lokt een groot aantal jongere gasten naar binnen
die los gaan op de klanken van de muziek geholpen door het vele bier.
Wij vinden het om 2 uur mooi geweest en lopen terug naar
huis, met het feestgedruis op de achterrond vallen we in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten