TSUNAMI ?

woensdag 8 augustus

hari rabu

5 uur s’morgens;

ogen en oren open, onze haan doet z’n best, na goed luisteren, onderscheid ik nog zes andere hanen. Het is hoog water want de golven beuken met veel kabaal tegen het talud, zestig meter bij ons huis vandaan. Naast ons het geluid van de afwas, of het de vaat van gisteren is of van vanmorgen, hoor ik niet.

De eerste voorbijganger sloft langs, Nona is ons terras aan het vegen en bij de buren pruttelt de olie. Na een half uurtje geluisterd te hebben naar al die, inmiddels vertrouwde, geluiden, besluit ik om op te staan.

Gisterenavond toen we op het terras zaten, begon tante Mina kinderliedjes te zingen in het Nederlands, ik moest terugdenken aan mijn kindertijd, met je hoofd op mama’s schoot. Ik kon mij ervan weerhouden om mijn hoofd op tante Mina’s schoot te leggen en m’n duim in m’n mond te steken.

Ik heb Anna niet meer thuis horen komen.

Anna schrikt wakker en mompelt iets van Tsunami.

Ik heb blijkbaar iets gemist vannacht, want het halve dorp was op het strand, er waren berichten dat er mogelijk een Tsunami op komst was. Vanuit een aantal dorpen in de omgeving waren meldingen over extreem hoge of juist extreem lage waterstanden. Anna vertelde dat ze voor de zekerheid m’n laptop en fototoestel boven op de kast had gelegd.

bij tsunami rechtsaf..........

We lachen hier om want dat had bij een Tsunami niet zo veel uitgemaakt.

Straks gaat Anna met Nike naar de stad om inkopen te doen. Ik ga naar het Aston om te kijken of er al geld is overgemaakt om de getroffen families te ondersteunen met het herstel van hun woningen. Anna kan dan in de stad bij de bank dat geld opnemen om hier de benodigde materialen voor te kopen.

Dat systeem werkt beter dan geld geven, weten we inmiddels uit eigen ervaring.

Vanuit Bali hebben we inmiddels een sms ontvangen; de familie E. Belonje heeft z’n intrek genomen in een prachtig hotel in Kuta naast het strand. Lekker gegeten bij een Italiaans restaurant en gaat bijtijds naar bed.  Goed nieuws.

We stoppen even bij Aston om te telebankieren, net als internet, een prachtige uitvinding; …….. als het werkt.

Uiterst traag opent zich centimeter voor centimeter het beeldscherm van m’n MacBook.

Voor ik uiteindelijk m’n bij- en afschrijvingen kan inzien zijn we driekwartier verder. Het is weleens sneller gegaan.

Er is geld vanuit Nederland op m’n rekening overgemaakt voor hulp aan de getroffen families.

Anna en Nike gaan naar Ambon-stad en ik blijf in het Aston om informatie over de situatie hier door te sturen naar Nederland, via FaceBook en mail.

Er blijven reacties binnenkomen en ik begrijp dat er voor de Nederlandse pers belangrijkere zaken zijn te melden, zoals goud voor Epke in Londen en de verkoop van het pand van het MoluksMuseum.

In de lobby wordt hard gewerkt aan het klaarzetten van de tafels en stoelen voor de Batal Puasa, de gezamenlijke Ramadan maaltijd na zonsondergang.

Ik wordt door de General Manager uitgenodigd om hier ook aan deel te nemen, ik dank hem hartelijk en kijk wel of ik het tot zonsondergang uithou in het Aston.

Tafels en stoelen worden vijf keer verplaatst en hoewel er een plattegrond met de indeling aanwezig is, wordt dit blijkbaar iedere keer weer anders geinterpreteerd. Zo is iedereen weer lekker bezig.

Na een paar forse buien is het droog en ik maak hiervan gebruik door terug te lopen naar huis, onderweg is er altijd aanspraak; bij Natsepa door de vrouwen die roejak verkopen, bij de ojek standplaatst bij de wegsplitsing, bij diverse mensen onderweg, bij onze neef Ating, waar ik even op het terras ga zitten om wat bij te kletsen, met een enorme kop mocca koffie. Het laatste stukje gaat als vanzelf want dat loopt geleidelijk af tot bij ons op de hoek. Rudi zit op zijn terras en ook bij hem maak ik een praatje, als plotseling mijn telefoon gaat; Deksy wil weten waar ik ben want Anna maakt zich ongerust. Ik zeg waar ik ben en van hieruit zie ik een paar hoofden vanaf ons terras mijn richting uit kijken.

Ja ik ben er echt.

Anna is geslaagd, alleen het opnemen van het geld ging natuurlijk niet zoals gewenst. Hoewel Anna een wereldpas heeft, leven we hier in een andere wereld waar de wereldpas dus niet werkt. Gelukkig kan het met mijn pas, die ik had meegegeven, wel, zij het voor een beperkt bedrag.

Ik ga morgen zelf wel op pad.

Anna was het zat in de stad, het blijft nou eenmaal een grote, drukke, lawaaierige en vieze plek waar je niet te lang moet blijven.

Bij ons op het terras is het weer gezellig druk en er wordt volop nagepraat over de afgelopen nacht. Nu de dreiging van een Tsunami weg is, wordt er vooral lacherig over gesproken. Maar toch hadden een aantal mensen hun kinderen uit voorzorg in het bovendorp ondergebracht.

Ik begin dingen dubbel te zien en dat komt niet door de drank maar door vermoeidheid dus ik duik onder de klamboe. Anna blijft als echte bikkel natuurlijk nog lekker door kletsen met onze gasten.

Selamat Tidur