LAATSTE DAG IN SULI

zaterdag 11 augustus

hari sabtu

Ook zonder haan wordt ik op tijd wakker en wanneer we samen op het terras onze eerste kop thee van vandaag drinken, realiseren we ons dat het de laatste dag is bij de familie in Suli.

Het is nu nog te vroeg voor een nabeschouwing want ook vandaag staat er  genoeg op het programma.

Om 9.00 uur komt Mick Waisapy mij ophalen om cement te gaan kopen, want zondag komen er de nodige vrijwilligers helpen met de herstelwerkzaamheden van de beschadigde woning.

We stoppen bij een winkeltje in Waitatiri, op tien minuten rijden met de motor.

Hier heb ik een onverwachte ontmoeting met de oud bapa raja (burgemeester) van Suli; oom Frans Lainsamputty, de broer van oom Ulies. (vader van Deksy)

Mick stelt ons voor aan elkaar en de lange man begint gelijk een gesprek over de gebrouilleerde verhouding tussen de broers. Hij spreekt er onomwonden schande van en ik hoor zijn klaagzang aan, want meer kan en wil ik ook niet doen.

Na een opsomming van de onder zijn bewind gerealiseerde projecten voor Suli neem ik afscheid en rij ik met een kleine pick-up en de zakken cement, terug naar Suli. Mick is al vooruit gereden op zijn motor en wacht ons op om de balen uit te laden. Inmiddels is ook de tweede vracht rivierkeien gebracht. Hij zal zich morgen niet vervelen.

Ik ga voor de laatste maal naar Aston om te kijken of er al geld is overgemaakt voor hulp aan de overstromingsslachtoffers in Suli.

En ja hoor ik zie dat een aantal mensen uit Nederland inmiddels geld heeft overgemaakt, wat geweldig dat ze op deze manier de mensen hier willen steunen. Ik moet alleen een manier vinden om dit geld op de juiste plek te krijgen want er is geen tijd meer om zelf inkopen te doen.  

Er staat papeda op ons lunch-menu, dit overheerlijke traditionele Molukse sagomeel gerecht, bestaat uit een kleurloze transparante pap van opgeklopt sagomeel, het best te vergelijken met behangplak.

In combinatie met bijvoorbeeld een pittige colo colo met kip levert dit een uiterst smakelijk gerecht op wat gezien de glibberige substantie niet met vork en lepel gegeten wordt, maar naar binnen geslurpt wordt. Anna loopt op mij uit want ze begint al aan haar derde bord wanneer ik nog bezig ben met het naar binnen slurpen van mijn tweede bord.

Anna kan wel wat extra’s gebruiken want ze is al druk in de weer met het pakken van de koffers.

Het bed ligt vol met de nodige pakjes voor ons, kroepoek, koekjes, sagu2 enzovoort. De familie hier wil zograag wat aan ons meegeven maar dit past met geen mogelijkheid in onze koffers. Tijdens ons eerste bezoek in 1998 raakte ik hierover nog enigszins in de stress. De eerste en enige keer overigens, maar ook toen liet Anna zich hierdoor niet van de wijs brengen.

In overleg met Nona werd besloten om sommige pakjes achter te laten voor gebruik hier. De gulle gevers hoeven dit niet te weten en zo is iedereen weer tevreden.

Ik laat Anna alleen met de koffers en ga naar dominee Kaihatu om hem te vragen het geld vanuit Nederland te besteden voor de aankoop van de benodigde materialen voor de slachtoffers van de wateroverlast.

De dominee vindt het een prima idee en zal later laten weten hoe het geld besteed is zo kan ik op mijn beurt de gulle gevers weer verslag doen.

Ik krijg het bankrekening nummer van de kerk en heb er alle vertrouwen in dat het goedkomt.

Hierna loop ik nog even naar de kaki air (letterlijk de voet van het water) hier mondt de beek Lorihua, waar Suli haar oorsprong aan ontleent, uit in zee.

De vrouwen uit het dorp doen hier de dagelijks was, maar behalve dat, worden de oevers ook gebruikt als vuilstort. Ik fotografeer deze kleurrijke vuilnishoop ter illustratie van ons project KEEP SULI CLEAN.

Op ons terras staan de stoelen al klaar voor de gasten die vanavond langs komen om afscheid te nemen.

Anna is inmiddels klaar met de koffers en ze is niet van plan om ze, voor we in Bali zijn, nog open te doen.

Ik rij nog even achterop de motor met Jaco naar het huis van Hilly Lainsamputty, om te vragen of zijn keyboard geleend kan worden. Hij is niet thuis en wat speurwerk in de omgeving lvert niets op, ook zijn vrouw weet niet waar hij precies uithangt. Hilly is een drukbezet man en neemt ook zijn mobiel niet op.

Ook zonder zijn instrument moet het een gezellige avond kunnen worden, we hebben immers een geleende muziekinstallatie van Ongo staan.

Het huis heeft zich aardig gevuld met gasten van jong tot oud en de muziek zal de komende uren dit deel van het dorp uit de slaap houden.

Achter het huis zijn de jongeren al druk bezig met indrinken en ik doe een nipje mee, ze accepteren dat mijn tempo anders ligt dat dat van hen.

Wij hebben twee cans sageru, van ieder vijf liter, laten aanrukken en uit ervaring weten we dat twintig cans ook opgaan, dus onze bijdrage aan het alcohol probleem blijft daarmee beperkt.

De huiskamervloer is constant gevuld met een massa dansende mensen, waar een gemiddelde disco jaloers op kan zijn.