NASLEEP WATEROVERLAST

donderdag 2 augustus

hari kamis

Vannacht hebben we voor we naar bed gingen nog naar het journaal gekeken, met heftige beelden uit Ambon-stad, het water gutste daar metershoog door de straten en een man werd meegesleurd terwijl hij om hulp riep.

Er werd melding gemaakt van een aantal doden en vermisten.

We hebben gelukkig wel goed kunnen slapen, vanmorgen was het bewolkt maar droog !

Na het ontbijt gaan we lopend naar Aston om te kijken hoe de stand van zaken is bij familie E. Belonje.

Onderweg zien we de schade van de regenval van de afgelopen dagen, vooral de huizen die op wat lager gelegen terrein gebouwd zijn staan onder water, inmiddels is het water wel weer gezakt maar we horen dat het hier tot een meter onder het plafond stond.

Paso is weer bereikbaar en de weg naar het vliegveld wordt weer begaanbaar gemaakt. Gezien het zware materieel wat we hier zagen staan toen we arriveerden, zal de klus voor het vertrek van Edgar en familie a.s. dinsdag wel geklaard zijn.

Edgar en Zara liggen nog te slapen en we gaan even op het balkon zitten met Mariet, Suze en Yanick om te horen hoe het afgelopen nacht is gegaan.

Ze hebben wat onrustig maar wel lekker geslapen. Mariet heeft een boodschappen lijstje gemaakt en we gaan met het busje van het Hotel naar ACC, het gloednieuwe Ambon City Centre. Wat keelpastilles en vitaminepillen, cola en chips, altijd goed  om de maag rustig te krijgen.

Yanick en Suze trekken veel bekijks, ze zitten alletwee in een boodschappenkarretje, ik rij met Suze door de megastore en Mariet rijdt met Yanick rond, we wisselen nadat Yanick boos werd op opa omdat ik had gezegd dat hij op zijn billen in het karretje moest gaan zitten. Hij vond het ook niet leuk dat zoveel mensen hem aanspraken. Demonstratief kruist hij zijn armen voor z’n borst en het hoofd gaat boos kijkend naar beneden.

Suze heeft wat minder problemen met alle aandacht, de meeste mensen spreken haar aan als “Berby” de Maleise vertaling voor Barbie, als ik zo om mij heen kijk dan kan ik niet ontkennen dat ons meisje behoorlijk opvalt.

Met twee karren vol langs de kassa, voor een prijs waar Albert Heijn de deuren niet voor opent.

Er verchijnt zowaar een busje van het hotel om ons op te halen, onze chauffeur is Sandy, die we kennen van eerdere uitstapjes.

De driver van de heenreis dacht dat hij ons alleen hoefde te brengen, hij mompelde in zijn beste engels iets als Drop Off dat ik vertaalde als Rip Off, toen ik de prijs hoorde. Hij had nog een ritje naar Liang en kon niet op ons wachten. Hij zou wel voor vervangend vervoer zorgen, altijd spannend, maar tot onze verrassing kwam Sandy keurig op de afgesproken tijd aangereden.

We werden thuis afgezet en ik vroeg wat de kosten waren, daar moest hij het antwoord op schuldig blijven. Het tarief wordt door het hotel bepaald.

Uiteindelijk hoefden we maar de helft te betalen.

We waren voor de avondmaaltijd uitgenodigd bij Juné, ze woont in een prachtig huis wat twee jaar terug in aanbouw was. Haar man Ferry, heeft een goeie baan bij een shipping company in de haven van Ambon-stad.

Ferry is er niet want hij is naar een sterfgeval in Amahusu.

De tafel staat vol met lekkers en we laten ons de gado-gado goed smaken.

Ferry komt na twaalven terug van de condoleance en er stapt nog een bekende uit; Daniel Sitanala, hij was in 2006 voor drie maanden in Nederland.

In no-time had hij mijn geheugen opgefrist door alle gedetailleerde verhalen die hij wist te vertellen over zijn toenmalig verblijf.

De verhalen en het aangevoerde bier volgen elkaar in hoog tempo op. Om drie uur s’nachts brengt Daniel ons naar huis.  Een blaastest had hij niet doorstaan.