AFSCHEID

Het irritante geluid uit m’n i-phone doet zijn werk, het is vijf uur.

Anna krijgt geen hap van de nasi goreng door haar keel, een soort moederlijke spanning zeg maar.

Ongo staat voor de deur en we rijden naar het Hotel.

De familie pakt de laatste spulletjes nog even in en we kunnen gaan.

Het is ongeveer een half uur rijden naar het vliegveld in Laha. Er zijn onderweg een paar kleine aardverschuivingen geweest die alweer gedeeltelijk opzij geschoven zijn.

Suze moet onderweg overgeven aan de kant van de weg, maar ze stapt even later met een glimlach weer in, wat een stoere meid.

Op het vliegveld wordt het geduld van Edgar en Mariet wel erg op de proef gesteld, als de baliemedewerkster net doet alsof ze voor het eerst een e-ticket ziet. Er wordt een collega bij geroepen, die ook net doet of hij water ziet branden.

Wanneer ik vertel dat het in Amsterdam, Jakarta en Bali geen probleem was en waarom hier op Ambon wel, moest hij het antwoord schuldig blijven.

De papieren worden diverse keren van voor en van achteren bekeken en dan mogen de koffers uiteindelijk op de band, alles keurig binnen het toegestane gewicht.

Afscheid van de meegereisde familie valt zwaar, we voelen allemaal de spanning van de afgelopen tijd.

Van een bijzondere reis die in een heel ander opzicht bijzonder geworden is.

Anna blijft met Nike, Yoram en Jobel achter om ze tot het laatst uit te zwaaien.

Het vliegtuig van Garuda maakt een bocht boven de baai en vliegt met brullende motoren richting Jakarta.

Dag lieve Edgar, Mariet, Zara, Suze en Yanick, we wensen jullie een hele fijne tijd in Bali.

Tot zondag.