BUITEN SPELEN

donderdag 26 juli

Als je vroeg naar bed gaat is de kans groot dat je vroeg opstaat, het lijkt een Cruijff uitspraak, maar hij is van mijzelf.

5.30 uur zag ik op de klok in de huiskamer, het werd al een beetje licht en de lucht was wederom blauw.

Straks met de kinderen lekker zwemmen bij laag water, Zara heeft last van haar exceem, door zwemmen in zoutwater wil het nog wel eens afnemen.

Nu ik toch wakker ben maar even het reisblog bijwerken en dan straks bij Aston versturen. Zo heb je echt het idee dat je er iets voor moet doen.

Ik ga hierna even bij de kids kijken, maar het huis is nog in diepe rust, boven staat een slaapkamerdeur open en als ik naar binnen kijk zie ik Mariet bij Zara liggen, nog heerlijk in slaap.

Ze zullen het wel nodig hebben.

Julia en Erni, twee kleindochters van bung Piet, komen ook langs om straks mee te gaan zwemmen. Het is bijna laag water en het strand is nu zo’n 300 meter breed.

De kleinkinderen hoor ik al van verre aankomen, ze zijn er helemaal klaar voor.

De zon brandt behoorlijk en het water is lauw warm, ik ben niet zo’n waterrat maar dit is wel erg lekker.

Yanick is al aardig over zijn watervrees heen, een week geleden liep hij nog voorzichtig op zijn tenen door het water van het zwembad in Bali en nu springt  hij als een watervlo in zee.

Omdat de zee zo geleidelijk afloopt is het voor de kinderen veilig genoeg om hier heerlijk te kunnen spelen.

Verderop staan een aantal mannen tot hun heupen in zee met netten en hengels te vissen. En overal varen prauwen op zee om voor een dagelijks maaltje vis te zorgen. De kinderen hebben een nieuw spelletje ontdekt, heremietkreeftjes verzamelen. Een uitgegraven gat in het zand dient als kreeften reservaat, algauw krioelen er tientallen beestjes over elkaar heen.

Even er tussenuit voor de lunchbreak en dan naar bung Piet, z’n zus Antje uit Opheusden, heeft ons gevraagd om een offerte te maken voor de badkamer, die aan een renovatiebeurt toe is. Ik fotografeer de huidige situatie en maak een maatschets. Een aantal dochters van bung gaat met hun vader in discussie over het beoogde eindresultaat. Het duurt even voor er concensus is bereikt.

Na dit huisbezoek gaan we op naar de avondmaaltijd en beetje vroeg dit keer want ik wil met Mariet en Zara naar Aston om wat mail te versturen en het reisblog bij te werken. Blijkbaar is het ook voor de chauffeurs etenstijd want er komt geen busje langs, we hebben weinig keus en gaan lopen, het is niet heel erg ver maar de kuiten moeten wel aangespannen worden.

Halverwege stopt er toch een busje en we stappen in voor het laatste stukje.

In het Aston is het uitgestorven, in de lobby is alleen het personeel druk met niets doen, gasten zijn er niet te bekennen. Mariet en ik fantaseren er lustig oplos; alle gasten zijn vroeg naar hun kamer gegaan voor een goeie nachtrust, alle gasten zijn uit in Ambon-stad en komen pas heel laat terug, alle gasten hebben het hotel vroegtijdig verlaten omdat ze de trage bediening zat waren.

De openslaande deuren naar het grote balkon zorgen voor verkoeling in de lobby, met een voortreffelijke cappucino, verse applejuice  en een Bintang biertje, gaan we aan de slag met de digitale berichtgeving. Het uploaden van foto’s kost erg veel tijd en ik besluit om dit maar even achterwege te laten.

Plotseling heeft Zara contact met oma Hoogeveen uit Nieuwerkerk, via haar i-pad.

De verbinding is wat traag, het geluid van Ambon naar Holland doet er langer over dan andersom, dat levert wat spraakverwarring op, maar het is leuk om even via face-time contact te hebben. En heel goed van oma Hilda om dat te doen zonder hulp van opa Arend.

Nadat we gedaan hebben wat we moesten doen, gaan we weer terug naar huis, inmiddels is het pikdonker en een busje vinden om ons terug te brengen is dan altijd lastig. We lopen in ganzepas langs de verlaten weg, waar af en toe een scooter voorbij raast, soms zonder licht, lekker energiezuinig.

Waar de weg zich splits, links naar Tulehu en rechts naar Suli bawah, het benedendorp wat langs de kust gebouwd is. Toen hier geen ruimte voor uitbreiding meer was is er een nieuw dorp gebouwd boven op een, achter het benedendorp gelegen, heuvel.

Bij deze splitsing bevindt zich de tampat ojek, hier is de plaatselijk jeugd met scooters verzameld om mensen te vervoeren, zeg maar vervoer op maat.

Ons wordt ook een rit aangeboden, maar Mariet vindt dit iets te avontuurlijk.

Ineens worden we aangesproken door Juné, ze vindt het maar niets dat we moeten lopen en rijdt op haar scooter terug naar huis om haar man Ferry te zeggen dat hij ons even met zijn auto naar huis moet brengen, altijd aardig zo’n onverwachte lift.

Nadat we onze ervaringen heben gedeeld met het thuisfront gaan we lekker slapen.